Μιλώντας για παρελθόν, για ανθρώπους που σημάδεψαν την εποχή τους και έκτοτε γενιές ολόκληρες με το έργο τους, ουσιαστικά ταλαντεύεται κανείς λειτουργώντας συγκριτικά ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, παλεύοντας με το φόβο του αναχρονισμού και της προγονοπληξίας, επιδιώκοντας ωστόσο απαντήσεις στα ίδια πάντα ερωτήματα μέσα από τα οποία κάθε εποχή αναζητάει την ουσία της ζωής και την ανθρώπινη ευτυχία.

Μέσα από μια τέτοια αναζήτηση διατυπώνεται η άποψη πως εκατόν πενήντα χρόνια από τη γέννησή του (1859) ο εθνικός ποιητής γίνεται εθνική ανάγκη, και πως στην περίπτωση του Κωστή Παλαμά ο χρόνος λειτουργεί υπέρ του δημιουργού, αποδίδοντας το χαρακτήρα της παρακαταθήκης σε ένα πνευματικό έργο που εξακολουθεί να έχει ευαγγελική θέση στη λογοτεχνική μας παραγωγή, αποτελούμενη από ύμνους της ζωής, αποκαλύπτοντας κώδικες της ψυχής, ενεργοποιώντας το συναίσθημα. Κι όσο κι αν η εποχή που τον δημιούργησε έχει περάσει και οι κοινωνικές και πολιτικές δομές είναι τώρα διαφορετικές, ο Παλαμάς μπορεί πάντα να διαβάζεται ανοίγοντας δρόμους, αιφνιδιάζοντας το πνεύμα, φτάνοντας την ανάσα στα πιο βαθιά της ανοίγματα, επαναπροσδιορίζοντας την έννοια του ανθρώπου στην πιο υψηλή της έκφραση.