Η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση θεωρείται ένα από τα πλέον αποτελεσματικά μέσα για τη διαμόρφωση υπεύθυνων πολιτών με γνώσεις, αξίες και ικανότητες που θα τους επιτρέπουν να συμμετέχουν ενεργά στο κοινωνικό γίγνεσθαι (Elliot, 1993, Fien, 1993, Luke, 2001). Ακόμα περισσότερο, μέσα από την Εκπαίδευση για την Αειφόρο Ανάπτυξη, επιδιώκεται η αλλαγή της υπάρχουσας νοοτροπίας, με στόχο τη δημιουργία μιας νέας αντίληψης θεώρησης του κόσμου, που θα δίνει τη δυνατότητα για ζωή περισσότερο ασφαλή, πιο υγιή και με ουσιαστική ευημερία, άρα που θα συμβάλλει στη βελτίωση της ποιότητάς της. Η Εκπαίδευση για την Αειφόρο Ανάπτυξη μπορεί να συμβάλει στην καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και στην αφύπνιση των συνειδήσεων, δίνοντας τη δυνατότητα να εξερευνηθούν νέοι ορίζοντες και αντιλήψεις. (UNESCO, 1978, 1980, 2002, UNICE 2005). Και ακριβώς αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα από μια Τέχνη υψηλής αισθητικής και διανόησης, όπως είναι η Τέχνη της Ποίησης. Και καθώς η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση είναι ουσιαστικά μια μαθησιακή διεργασία χωρίς καθορισμένα όρια ούτε αυστηρή οργάνωση και δομή (Βασάλα, 1994), μπορούμε να φτάσουμε στον επιδιωκόμενο σκοπό μέσα από τη μελέτη ποιητικών κειμένων της λογοτεχνικής παραγωγής.